“Miałem wrażenie, że istnieję tylko ja – tylko mały, śmieszny i tańczący na grani ja – a wszystko inne to kartonowe dekoracje. I tak przez cały miesiąc włóczenia się po górach. Bez chwili wytchnienia. Bez jednej przespanej spokojnie nocy. Nawet znajomi bimbrownicy spod Krościenka nie pomogli, a nawet pogorszyli mój wkurwiający stan.
Jakoś tak śmiesznie wyszło, że zaczęliśmy gadać o sztuce, czyli na temat, którego zwykle unikam, bo – wbrew temu, co twierdzą wykładowcy – rzecz to dla mnie dość intymna.
– I dziwi cię to, gówniarzu? – zrugał mnie stary Smykla, kiedy nieopacznie, ululany już nieco samogonem i ostro schrypnięty po kolejnym dniu chlania, zacząłem biadolić, że źle się dzieje w państwie Duńskim, bo w pracy artysty chodzi tylko o to, żeby zrobić coś bardziej, niekoniecznie lepiej.
– Trochę – burknąłem, sadowiąc się wygodniej na konstrukcji z drewnianych pieńków. – Z taką tradycją?
– Wszystko wiadra gówna warte – prychnął Smykla.
Nie za bardzo wiedziałem, dokąd zmierzamy i czy na pewno mówimy o tym samym, ale bimbrownik był tamtej nocy skory do wynurzeń. Może jego też coś gryzło. Może taki rok po prostu.
– Broń mnie Panie Boże wszechmogący i wszyscy anieli, żebym kiedykolwiek zatęsknił za Ruskimi – splunął, wzniósł ręce, a zastygły tak, oświetlony pomarańczowym blaskiem ogniska, wyglądał przez chwilę jak jakiś szaman w transie. Albo Wernyhora, żeby za daleko nie szukać. – Ale jak poszli, to co nam zostawili?
– Wolność?
– Wierzysz, że jesteśmy wolni, naiwny smarku? Lubię cię, ale tera to pierdolisz.
Wzruszyłem ramionami.
– No dobra – przyznałem. – Idealnie nie jest. Coś się pizgło po drodze. Ale to się zmieni, nie?
Smykla pokręcił głową i łyknął solidnie.
– Nic się nie zmieni – odparł. – Już zawsze będziemy mieli odcisk buta na jajach.
Ponieważ byłem pijany, zacząłem oponować, że Polska jest kobietą.
Ponieważ Smykla też był pijany, podjął temat i odparł, że może, ale z jajami.”